Een extra knuffel voor Eli
Hoe is het om in deze tijd je familie niet meer te kunnen bezoeken? Frans Robben (74) is de oudste broer van Eli (65). Eli heeft Down en is mentaal beperkt. Hij praat niet, is licht dementerend, behoorlijk doof en hij ziet bijna niets. Op Hamerstraat 2 wordt hij al jarenlang liefdevol verzorgd.
“Voor de coronacrisis kwam ik één of twee keer per week bij hem langs”, vertelt Frans. "Ik was regelmatig in de buurt omdat ik betrokken ben bij de bouw van het nieuwe pand voor de groep van Eli. Dan liep ik even naar binnen en hield ik hem even vast. Of ik stroopte ik zijn broek op en masseerde zijn kuiten. Dan zag ik hoe hij zich ontspande.”
Toen Frans hoorde dat bezoek niet meer was toegestaan op de groep, was hij eigenlijk opgelucht. “Een goede beslissing die wat mij betreft niet snel genoeg kwam. Eli woont met 12 andere kwetsbare cliënten, het virus zou voor hen ernstige gevolgen kunnen hebben.”
"Deze mensen verzorgen Eli met zoveel liefde, met gevaar voor eigen leven. Dat verdient zoveel respect, daar heb ik geen woorden voor.”
Besmet
Ondanks de voorzorgsmaatregelen, kregen vier cliënten, waaronder Eli, symptomen van corona. “Alle vier de cliënten zijn getest. Eli was de enige die het virus niet had, de rest was wel besmet. Dan vrees je het ergste. Gelukkig zijn deze cliënten aan de beterende hand. Eli ligt nog wel op zijn kamer omdat hij een zwakke gezondheid heeft. Maar wonder boven wonder is het virus hem bespaard gebleven.”
Bewondering
Helaas kan Frans niet beeldbellen met Eli. “Dat is niet voor hem weggelegd. Hij is 65 en hoort en ziet bijna niets meer. Wel heb ik goed contact met de begeleiders via WhatsApp en Klasbord. Hierop delen we foto’s en verhalen en is er ook contact met andere verwanten. We zijn allemaal heel betrokken bij de zorg en we hebben ontzettende bewondering voor wat de begeleiders allemaal voor ons doen.”
Respect
“Een begeleider schreef laatst: ‘Eli krijgt vandaag een extra knuffel van mij’. Dat raakt me diep. Deze mensen verzorgen Eli met zoveel liefde, met gevaar voor eigen leven. Dat verdient zoveel respect, daar heb ik geen woorden voor.”
Fotografie: Patrick Hurk|EMMA, in opdracht van VWS
Ook leuk om te lezen
Andere ervaringsverhalen
-
"Zo blij dat hij weer gewoon in ons midden is"
Een woonvoorziening in Midden-Brabant was half maart een van de eerste locaties die te maken kreeg met een coronabesmetting van een cliënt. Gelukkig loopt de zieke intussen weer gezond rond. “Het is geweldig om te zien hoe blij iedereen is dat onze groep weer compleet is en dat wij hem weer in ons midden hebben”, vertelt persoonlijk begeleider Erik.
Lees het verhaal van begeleider Erik -
“Samen zetten we er de schouders onder”
Op een voorziening in Rijsbergen wonen 11 cliënten met ernstige meervoudige beperking in de leeftijd van 45 - 85 jaar. “Wij kunnen cliënten niet uitleggen wat er aan de hand is”, vertelt begeleider Marjolein. “Maar ze voelen natuurlijk wel aan dat alles anders is.”
Lees het verhaal van Marjolein