Anne (6 jaar) is de middelste van drie kinderen, ze heeft twee broers van 7 en 2 jaar. Ze is meervoudig beperkt. Haar moeder Inge de Nijs vertelt: “Anne heeft het Wolf-Hirschhorn syndroom en als gevolg daarvan een ontwikkelingsachterstand. Ze kan niet praten en niet lopen. Ze krijgt sondevoeding en heeft geregeld epileptische aanvallen. Het is een heel kwetsbaar meisje.” Anne woont bij haar gezin, waar twee dagen per week een pedagogisch medewerker zorg aan huis biedt. Ook krijgt ze fysiotherapie aan huis. Daarnaast gaat ze zes dagdelen per week, verdeeld over drie dagen naar de dagbehandeling in kinderdienstencentrum Kobalt.

Bijzonder detail is dat moeder Inge zelf werkzaam is binnen de Amarant Groep, als begeleidster wonen en dagbehandeling van ouderen op ’t Hooge Veer. Ze ziet het voornamelijk als voordeel dat ze de organisatie van binnenuit kent. “Daardoor weet ik als geen ander dat dingen soms anders kunnen lopen. Sowieso haal ik overal positieve dingen uit. Zo geef ik ook feedback.”

De overgang naar Kobalt was moeilijk voor Anne. “De eerste weken moest ze huilen als we hier kwamen. Je zag haar onwennig om zich heen kijken. Eerlijk gezegd hadden we dat niet helemaal verwacht”, vertelt begeleidster Iris Noy. Inge: “Ze heeft moeite met onrust en grote veranderingen. Inmiddels is ze helemaal gewend. Als we nu het parkeerterrein oprijden, begint ze al te lachen.” Om de week zwemt Anne in het zwembad van Kobalt. Inge: “Dat vindt ze echt geweldig! Als ze met haar handjes begint te flapperen, zie ik hoe ze geniet.” Op dinsdag speelt ze doorgaans soft play spelletjes met de fysiotherapeut, op vrijdag staat de snoezelruimte meestal op het programma. “Daarnaast worden veel thema’s aangeboden, zoals koken en winter. Dan mag ze bijvoorbeeld ijsblokjes voelen. Ik vind het fijn dat ze dergelijke thema’s meekrijgt. Het is leuk als ze met een werkje thuiskomt dat haar broertjes herkennen. Ook de uitstapjes naar bijvoorbeeld de kinderboerderij zijn erg leuk.”

Anne heeft dankzij de begeleiding op het KDC duidelijk vooruitgang geboekt, aldus Inge. “Ze heeft geleerd om met behulp van foto’s dingen aan te wijzen. Dat doen ze hier bij Kobalt, maar ook thuis gebruiken we de foto’s. Dat is ook precies wat zo fijn is. Ik heb niet het gevoel dat door Kobalt dingen worden voorgeschreven. Alles gaat in overleg met ons, de lijntjes zijn heel kort en behandelaars hebben ook contact met elkaar. De fysiotherapeut thuis en de fysiotherapeut van Kobalt mailen bijvoorbeeld met elkaar over hun bevindingen. Dat draagt bij aan de ontwikkeling van Anne. De betrokkenheid van het team is groot; ze maken zich echt hard voor de kinderen. Begin dit jaar lag Anne in het ziekenhuis en het ging slecht. We waren bang haar te verliezen. Iris belde me om te vragen of ze langs mocht komen. Zoiets waarderen mijn man en ik enorm.” Iris: “Wij vormen met onze kindjes een hecht groepje. Je bent zo intensief met ze bezig… je doet dit werk met je hart. Zeker wanneer er een kind ernstig ziek in het ziekenhuis ligt, neem je dat mee naar huis. Daarom vinden wij het als team fijn als we betrokken kunnen blijven.”

Iris is erg blij met de nieuwe locatie Kobalt. “Het is mooi opgezet. Nadat we met onze kindjes eerst op de begane grond zaten, zijn we naar boven verhuisd. Dat was opnieuw even wennen, maar de ruimte is erg licht én we hebben een fantastisch groen balkon. Dat is echt een walhalla! Bij mooi weer zetten we er een badje neer, zodat we lekker met water kunnen spetteren. De kinderen dan zien genieten, dat zijn geluksmomentjes. Net als het moment waarop ik voor het eerst contact krijg met een kindje. Of Anne, die leert om met foto’s te communiceren. Al dat soort stapjes vooruit vormen een beloning voor hard werken. En de liefde die je terugkrijgt… Dat ervaar ik als geluk.”

Inge: “Dat ik Anne met een gerust hart naar Kobalt kan brengen en ik vervolgens even rust krijg en meer tijd en aandacht kan schenken aan haar broertjes.. ja, dat zorgt toch wel voor een moment van geluk. Ze heeft het hier goed.”