Lars doorliep in zijn jonge leven al heel wat hulpverlening. Hij was bijna vijf jaar toen werd vastgesteld dat hij de motoriek van een 2-jarige had en de drukte van school helemaal niet aankon. Hij kreeg onder meer de diagnose Asperger. Lars zat enkele jaren op de mytylschool, werd thuis begeleid, werd gedurende anderhalf jaar opgenomen toen de situatie onhoudbaar was, zat daarna weer een poosje thuis toen het op het speciaal onderwijs niet goed ging. Tot de situatie op een dag escaleerde. Moeder Thera: “Lars is gek op sport en geobsedeerd door voetbal. Samen met zijn broertje keek hij tv, totdat ik ze vroeg om de tv uit te zetten. De stoppen sloegen door bij Lars, hij viel zijn broertje aan.” Het incident leidde tot crisisopvang. Vanuit de tijdelijke opvang bij de Hondsberg ging Thera op zoek naar een passende oplossing; thuiswonen kon echt niet meer. Ze kwam uit bij STEK in Best. “Een gewoon huis in een woonwijk, waar hij met meerdere kinderen woont”, vertelt Thera.

Thera is erg blij met STEK. “STEK begeleidt Lars, maar er is ook aandacht voor mij en mijn man en onze jongste zoon. Lars’ begeleidster komt geregeld bij ons thuis, om te observeren hoe de jongens met elkaar omgaan. Er is veel contact en dat is prettig. Het geeft het gevoel dat we het echt sámen doen. Ook fijn zijn de ouderbijeenkomsten waar we andere ouders ontmoeten en allerlei thema’s bespreken. Nu is er zelfs een proef: ouders op de groep, om samen de tuin onderhouden of samen een cake te bakken, bijvoorbeeld. Zo willen we het contact tussen kind, ouder en groep nog beter maken.” Lars werkt bij STEK aan duidelijke doelen. Thera: “Een van de aandachtspunten is dat hij moet leren praten met de begeleiders als hem iets dwarszit en niet alleen bij ons thuis te ‘spuien’. Ook leert hij zich op een veilige manier in het verkeer te begeven. Zodat hij zelfstandiger wordt.”

Nog steeds is Lars gek op sport, hij volgt vrijwel alles op de voet. Fysiotherapie en ergotherapie zorgden ervoor dat zijn motoriek verbeterde. Dusdanig dat hij zelf ook sport; hij loopt geregeld hard. Zo nam hij deel aan de Tilburg Ten Miles. Hij liep voor Stichting Tess, de stichting die al enkele keren dolfijntherapie voor hem mogelijk maakte. In september 2016 kreeg Lars te horen dat hij opnieuw naar Curaçao mocht voor dolfijntherapie. “Geweldig nieuws! Hij keek er maanden naar uit. Hij heeft er veel zelfvertrouwen door gekregen. Eenmaal thuis hebben we direct weer overlegd met STEK. Die wisselwerking is erg goed. Lars zit nu goed in zijn vel. We weten al dat hij nog twee jaar bij STEK kan blijven. Fijn, want STEK brengt ons gezin veel rust en helpt Lars verder.”