We ontmoeten Michaëla op een zonnige ochtend. Ze drinkt thee op de dagbesteding samen met enkele Amarant-cliënten. De dagbesteding is gevestigd in hetzelfde complex waar Michaëla zelfstandig woont, met wat begeleiding van Amarant. Ze hoopt op korte termijn andere woonruimte te vinden, want ze is toe aan een volgende stap. “Ze is op het punt gekomen dat ze onze begeleiding niet meer nodig heeft”, zo bevestigt haar begeleidster Nicole. “Michaëla is een sterke vrouw. Ze is nog altijd aan het klimmen, zet steeds weer een stapje vooruit.”

Michaëla vertelt haar levensverhaal en dat maakt indruk. Zo’n twintig jaar geleden kwam ze via omwegen bij Amarant terecht, nadat ze door haar extreem gewelddadige ex op straat was gezet. Ze had veel tijd nodig om fysiek te herstellen. Het verdriet over wat haar toen en ook nadien allemaal is overkomen, tekent haar. Maar als we beginnen over haar werk bij de tennisclub verschijnt een glinstering in Michaëla’s ogen. Ze begint enthousiast te vertellen. “Drie ochtenden per week maak ik er schoon. En ik ben flexibel! Als ze me een keer nodig hebben op zaterdag, dan spring ik bij. Ik houd van poetsen. Ook mijn huis moet schoon zijn. Ik houd van de geur van chloor. Het ruikt zo lekker fris. Heerlijk.”

De inzet van Michaëla wordt gewaardeerd. “Als ik ’s ochtends aankom, begroeten de tennissers me vrolijk. ‘Het ruikt weer lekker schoon’, roepen ze dan. Ik vind het te gek, het is echt fijn om complimenten te krijgen van de tennissers en van mijn baas. Ik wil het zo graag goed doen. Het werk gaat daarom ook altijd voor.” Bijzonder is dat haar baan zelfs een nieuwe vriendschap bracht. “Elke dag kwam ik een buurtbewoner tegen”, vertelt ze. “We maakten steeds vaker een praatje en inmiddels drinken we regelmatig een bakkie thee samen. Heel gezellig.”