Vrijwilliger in hart en nieren
Jos van Veen (62) is een klein beetje gespannen voor het interview. “Ik wil gewoon graag weten waar ik aan toe ben,” vertelt Jos. En dat is logisch. Naarmate we wat langer zitten voelt hij zich op zijn gemak en begint hij volop te praten. Over zijn grote liefde voor het G-sportweekend en over iets doen voor anderen zonder er iets voor terug te verwachten. Hier en daar laat hij natuurlijk nog af en toe zijn voorliefde voor Willem II vallen, maar dat is hem vergeven. Jos heeft het hart op de juiste plek en daar vertelt hij graag over.
Joske kennen ze overal
Al jaren is Jos een vast gezicht op het Daniël de Brouwerpark. Wie ooit op het park komt heeft vast en zeker Jos wel eens gezien. In zijn natuurlijke habitat óf verkleed als Paashaas, Piet of Kerstman. Dat veel mensen hem kennen blijkt wel wanneer je met Jos een rondje loopt. Zijn hand wuift van links naar rechts en meermaals wordt er “Heu, Joske”, geroepen.
Jos begint te vertellen: “Ik woon al ontzettend lang op het Daniël de Brouwerpark. Volgens mij ben ik zelfs één van de eerste bewoners. Destijds was het nog Piusoord. Ik ben hier altijd goed opgevangen. Wat dat betreft is het goed geweest voor mij dat ik op deze plek terecht ben gekomen. Daarvoor kwam ik met de verkeerde mensen in aanraking en maakte ik verkeerde keuzes. Nu heb ik het naar mijn zin en doe ik dingen waar ik blij van word. De structuur die de leiding mij geeft is fijn voor mij. Duidelijkheid, dat werkt. Ik heb altijd gewerkt bij de Diamantgroep. Snoepjes inpakken. Eentje inpakken en eentje voor Joske was het toen,” lacht Jos. Nu rijdt Jos samen met een medewerker in de elektrische auto over het terrein om cliënten naar dagbesteding te brengen. Daarnaast werkt hij op de legerbasis in Oirschot. “Die afwisseling is ontzettend fijn.”
Één van de dingen waar Jos blij van wordt is het vermaken van anderen. Dat doet hij als vrijwilliger binnen vrije tijd. “Ik help onder andere mee met de evenementen en activiteiten die er georganiseerd worden op het Daniël de Brouwerpark. Daarvoor schakel ik met Nick. Daarnaast ben ik al jarenlang actief als vrijwilliger bij het G-sportweekend.” Van dat laatste begint Jos heel hard te glunderen. “Ja, dat is wel echt een kindje voor me. Wat ik ook moet doen, ik ben er. De saamhorigheid tijdens dat weekend is zo leuk. Je doet het met en voor elkaar. Iedereen wordt er blij van en dat vind ik fantastisch om te zien.”
Ik had dit vroeger nooit kunnen bedenken
Wat de taken van Jos worden tijdens zo’n weekend wordt meestal niet al te lang vooraf bekend. “Ik vind bijna alles leuk om te doen hoor. Behalve ballenjongen zijn. Dan krijg je continu te horen dat je op moet schieten en dat vind ik niet prettig. Tegenwoordig houd ik vaak de scores bij. Goed opletten en genieten dus. Dat vind ik ontzettend leuk om te doen.”
Jos had vroeger niet kunnen bedenken dat hij dit allemaal zou doen. “Nee, vroeger had ik dit niet geloofd. Toen hing ik op straat en kwam ik zo mijn dagen door. Maar nu geniet ik als ik anderen zie genieten.”
Jos is bescheiden. En dat siert hem. Maar over één ding is hij duidelijk. Hij wil dit altijd blijven doen. “Mijn rug moet meewerken maar zolang het goed gaat wil ik bezig blijven en andere mensen blij maken. Het liefst tijdens alle evenementen op het park. Dat wil ik ook wel meegeven aan andere cliënten: praat er met de leiding over en kijk of je ook wat kunt doen. Je bent lekker onder de mensen, doet wat nuttigs én je krijgt er een fijn gevoel van.”
Die Jos.
Zo mogen er wel honderd zijn.